[col]
[Daiki Hoshi]
[Yukiko Ayumi][/col]
Both Ayumi and Hoshi walked back into the library and nodded to each other as they looked at each other. The two had the plan to get knowledgeable in the Classical variant of Ancient Kumo. "At least, with both of us, we'll be able to get done with this twice as fast, and even make sure that we'll be able to do things quite secretive without those from other countries spying on us. Ayumi said, with a smirk. She wore her black sleeveless shirt underneath a white sleeveless shirt. As well as black pants as well as a pair of Japanese sandals. Her tail slowly wagged, along with her canine ears staying perked up as to listen around.
Hoshi's blue eyes contrasted Ayumi's red ones, and had short blonde hair. She wears red, white, and blue headphones with long cords on the sides, a yellow jacket, an black top that exposes her stomach in two sections, opaque black tights, and yellow high heels. The main thing that the two had in common was the rippled pattern in their eyes, though the lines were thin, so only those who could get a close look at their eyes, would be able to tell.
Hoshi had grabbed the normally written scroll that she had compiled and had even rewritten in the Vulgar variant of Ancient Kumo. The two had to even try to learn it before she could even hope to translate it into Classic Kumo. The two grabbed all the books they found, brought them to a large table, and sat down to read them. The minutes felt like they dragged on for several times longer than they were, until seconds felt like minutes, minutes felt like hours, hours felt like days, which had actually become a truth, since they had studied for well over a day and hadn't really noticed. Hoshi sighed a bit as she started to translate the lore she had compiled while Ayumi continued to study.
[spoilername="Translated Lore"]Οι Toujigikou χέρι στόματα ήταν πάντα ένα μυστικιστικό πράγμα που προβλημάτισε πολλούς ανθρώπους σε όλο τον κόσμο μας , όμως μετά από χρόνια ψάχνοντας σε παλιά , γεμάτη σκόνη , περγαμηνές και τα βιβλία , είμαι σε θέση να αποκαλύψουν την αληθινή ιστορία σχετικά με το πώς η Toujigikou τους κερδίσει . Αυτό συνέβη πολύ καιρό πριν , στις αρχές του χρόνου , όταν οι άνθρωποι και δαίμονες ζούσαν μαζί . Αυτό δεν ήταν ένα κόσμο ειρηνικό , ωστόσο, όπως τις περισσότερες φορές , θα έρθουν σε σύγκρουση για τη γη , για τον πλούτο , για την εξουσία . Ωστόσο , δεν είναι όλοι οι δαίμονες είχαν μια δίψα για εξουσία ή κυριαρχία πάνω από τα μυαλά των ανθρώπων , υπήρχε ένα μικρό δαίμονα , με μια άργιλος-όπως εμφάνιση που ήταν φιλική προς την ανθρώπινη φυλή . Τους έλεγαν Amanojaku , ή μικροσκοπικά δαίμονας πηλό . Σε αυτόν τον πόλεμο σημαδεμένη τον κόσμο , υπήρχε μια δέσμη των ειρηνικών ανθρώπων που κλιμακωτά μαζί, και όλοι τους είχαν ένα κοινό στοιχείο , την καλλιτεχνική κλίση τους . Αυτή η μικρή φυλή ήταν γνωστή για τα γλυπτά τους , τα όμορφα κομμάτια της τέχνης , θαυμάσια γλυπτά είτε ροκ ή πηλό , αλλά ήθελαν περισσότερο , επειδή ο κόσμος τους ήταν βίαιη , και όλοι είχαν την ικανότητα να υπερασπιστούν τους εαυτούς τους , που προσπάθησε να φέρει τους εργαστούν στη ζωή .
Δύο Amanojaku, δύο μικροσκοπικά Onis ταξίδευαν μαζί , ανακαλύπτοντας αυτό το τεράστιο κόσμο, η εύρεση θαυμαστά πράγματα σε κάθε γωνία, αλλά αυτό που αγαπούσε περισσότερο, ήταν αυτά τα γλυπτά από πηλό , που ήταν τόσο όμοια και τόσο διαφορετικά σε αυτούς . Ενώ ήταν πολύ μικρό και ζωντανό , αυτά ήταν τεράστια και νεκρούς . Σε αντίθεση με πολλούς δαίμονες , δεν ήταν προικισμένος με τη δύναμη να δώσει ζωή με τους δικούς τους , οι εξουσίες τους από ένα διαφορετικό είδος , που απαιτείται ένα σύνδεσμο με έναν άνθρωπο για να λειτουργήσει σωστά , αλλά τι άνθρωπος θα συνδέσει ποτέ με μια Oni ; Λαμβάνοντας υπόψη τον πόλεμο που μαινόταν για όλη τη γη . Αυτά τα δύο , τα μικροσκοπικά μοιάζει με άργιλο στοιχειά που απαιτούνται για έναν λόγο , έναν ισχυρό λόγο που θα μπορούσε να αναγκάσει έναν άνθρωπο να συγχωνευθούν με αυτές , και έτσι όλοι μαζί θα δημιουργήσουν τη ζωή , το πραγματικό γλυπτά από πηλό , που θα είναι σε θέση να περπατήσει , επίθεση και το σημαντικότερο , να τηρείτε τους πλάσμα , χωρίς αμφιβολία. Για να κάνετε καλό , πρέπει κανείς να ωθήσει το κακό να δράσει , έτσι ώστε το ζευγάρι υποκίνησε ένα ζευγάρι των ισχυρών δαίμονες για να επιτεθεί σε αποικία που γλύπτες . Στο φως της ημέρας , ένα ζευγάρι τεράστια δαίμονες , με το μαύρο, νυχτερίδα- όπως τα φτερά , τον τεμαχισμό νύχια και piercing δόντια εισέβαλαν στο χωριό και άρχισαν να σφάζουν όλους .
Οι δύο Amanojaku έσπευσαν προς τους πιο προικισμένους γλύπτη , αυτό που είχε δείξει την επιθυμία να δημιουργήσει γλυπτά που ζουν περισσότερο και μαζί παρακάλεσε τον άνθρωπο , να συγχωνευθούν με αυτές και να σώσει ο καθένας ακόμα ζωντανός . Κατά την πρώτη , ο άνθρωπος ήταν ανένδοτος , θα προτιμούσε να πεθάνει παρά να συγχωνευθούν με τους δαίμονες , αλλά ακατάπαυστη τους επαιτεία και τα ουρλιαχτά από τους ανθρώπους του άρχισαν να τον επηρεάσει προς την κατεύθυνση τα μικροσκοπικά δαίμονες ήθελαν . Τελικά , η Amanojaku τον έπεισε , και μέσα από μια ανίερη τελετουργία , που σκοτείνιασε ο ουρανός , τα ανθρώπινα και Oni έγιναν ένα. Ενώ το φως επέστρεψε , άγρυπνο βλέμμα θα δείτε ότι ο άνθρωπος ήταν σχεδόν η ίδια . Ίδια μαλλιά , ίδια τον τόνο του δέρματος , το ίδιο δύο χέρια, δύο πόδια ίδιο , τα πάντα ήταν η ίδια , αλλά δεν ήταν το απολύτως ανθρώπινο πια , ούτε ήταν ένας δαίμονας . Στην παλάμη των χεριών του , δύο στόματα είχε αυξηθεί , και αυτά ήταν τα στόματα των δύο Amanojaku , το μόνο πράγμα που είχε απομείνει από το σώμα τους . Ο άνθρωπος που ήδη ήξερε τι να κάνει , το μυαλό του ήταν γεμάτη με τις οδηγίες που προέρχονται από τους δαίμονες . Άρπαξε ένα μάτσο από πηλό και επιπλέον στόματα του κατάπιε , munching σε αυτό το υλικό και με κάθε μπουκιά , ο πηλός άρχισε να αποκτήσουν μορφή. Στιγμές αργότερα , τα χέρια του εκδιώχθηκαν δύο μικρά ειδώλια τίγρη , ότι μόλις άγγιζαν το έδαφος , άρχισαν να κυκλοφορούν και να γκρινιάζω .
Εκπλαγείτε με αυτό , ο γλύπτης επικαλέστηκε την ενέργειά του και άγγιξε δύο αιλουροειδών , και με αυτή τη δράση , το μέγεθός τους έχει αυξηθεί έως ότου ήταν γιγαντιαία σε μέγεθος . Χρησιμοποιώντας το νέο ζευγάρι του πολεμιστές , ο Oni - ανθρώπινο υβρίδιο θηρεύονται τα δύο δράστες και τους ηττημένους . Αυτή η περίοδος δεν ήταν εύκολο και δεν ήταν χωρίς πληρωμή . Στη σύγκρουση , ο γλύπτης έχασε το μάτι του και το αντικατέστησε με ένα δικό του σχέδιο , ένα από πηλό και της ενέργειας .
Έτσι βλέπετε, αυτό είναι το πώς η Toujigikou ήρθε να είναι , το πρώτο ανθρώπινο - oni υβρίδιο που άνοιξε το δρόμο για το clans ανόδου .[/spoilername]
[spoilername="Toujigikou Lore"]The Toujigikou hand mouths were always a mystical thing that puzzled many people throughout our world, however after years of searching in old, dust filled, parchments and books, I am capable of revealing the true story regarding how the Toujigikou gained them. It happened long ago, in the beginning of time, when humans and demons lived together. This wasn't a peaceful world, however, as most of the time, they would clash for land, for wealth, for power. However, not all demons had a lust for power or dominance over humans minds, there was one, tiny demon, with a clay-like appearance that was friendly toward the human race. They were called Amanojaku, or tiny clay demon. In this war scarred world, there was a bunch of peaceful people that banded together, and all of them had one thing in common, their artistic inclination. This small clan was famous for their sculptures, beautiful pieces of art, marvelously sculpted in either rock or clay, but they wanted more, because their world was a violent one, and they all lacked the ability to defend themselves, they sought to bring their work into life.
Two Amanojaku, two tiny little onis were traveling together, discovering this huge world, finding wondrous things in every corner, but what they loved the most, was those clay sculptures, that were so similar and so different to them. While they were tiny and alive, these were huge and dead. Unlike many demons, they weren't gifted with power to give life on their own, their powers were of a different sort, one that required a link with a human to properly function, but what human would ever link with an Oni? Considering the war that was raging on throughout the land. These two, tiny clay-like gnomes needed a reason, a powerful reason that would force a human to merge with them, and so together they would create life, real clay sculptures that would be able to walk, attack and most importantly, obey its creature without doubt. To make good, one has to spur evil to act, so the pair incited a couple of powerful demons to attack the sculptors settlement. In broad daylight, a pair of huge demons, with black, bat-like wings, shredding claws and piercing fangs invaded the village and began to slaughter everyone.
The two Amanojaku rushed toward the most gifted sculptor, one that had shown the urge to create living sculptures the most, and together they begged the human, to merge with them and save everyone still alive. At first, the man was adamant, he would rather die than merge with demons, but their incessant begging and the screaming from his people began to sway him toward the direction the tiny demons wanted. Eventually, the Amanojaku convinced him, and through an unholy ritual, that darkened the sky, human and oni became one. While the light returned, watchful eyes would see that the human was virtually the same. Same hair, same skin tone, same two arms, same two legs, everything was the same, but he wasn't the entirely human anymore, nor was he a demon. On the palm of his hands, two mouths had grown, and these were the mouths of the two Amanojaku, the only thing that remained of their bodies. The man already knew what to do, as his mind was filled with instructions coming from the demons. He grabbed a bunch of clay and his extra mouths swallowed it, munching on that material and with each bite, the clay began to gain form. Moments later, his hands expelled two small tiger figurines, that as soon as they touched the ground, began to move and growl.
Amazed with that, the sculptor invoked his energy and touched both felines, and with this action, their size was augmented until they were gigantic in size. Using his new pair of warriors, the oni-human hybrid hunted the two assailants and vanquished them. This bout was not easy and it wasn't without a payment. In the clash, the sculptor lost his eye and he replaced it, with one of his own making, one made of clay and energy.
So you see, this is how the Toujigikou came to be, the first one a human-oni hybrid that paved the way to that clans ascension.
-Daiki Hoshi[/spoilername]
Hoshi would smirk a bit as she finished editing it, since she would most likely make a copy for the library. "Φαίνεται πως τελειώσαμε εδώ, δεν νομίζετε;" Ayumi spoke, smirking a bit. Hoshi nodded, stretching a bit, before walking out with Ayumi.
[~Topic entered/Left - 30 minutes~]
|Hoshi's blue eyes contrasted Ayumi's red ones, and had short blonde hair. She wears red, white, and blue headphones with long cords on the sides, a yellow jacket, an black top that exposes her stomach in two sections, opaque black tights, and yellow high heels. The main thing that the two had in common was the rippled pattern in their eyes, though the lines were thin, so only those who could get a close look at their eyes, would be able to tell.
Hoshi had grabbed the normally written scroll that she had compiled and had even rewritten in the Vulgar variant of Ancient Kumo. The two had to even try to learn it before she could even hope to translate it into Classic Kumo. The two grabbed all the books they found, brought them to a large table, and sat down to read them. The minutes felt like they dragged on for several times longer than they were, until seconds felt like minutes, minutes felt like hours, hours felt like days, which had actually become a truth, since they had studied for well over a day and hadn't really noticed. Hoshi sighed a bit as she started to translate the lore she had compiled while Ayumi continued to study.
[spoilername="Translated Lore"]Οι Toujigikou χέρι στόματα ήταν πάντα ένα μυστικιστικό πράγμα που προβλημάτισε πολλούς ανθρώπους σε όλο τον κόσμο μας , όμως μετά από χρόνια ψάχνοντας σε παλιά , γεμάτη σκόνη , περγαμηνές και τα βιβλία , είμαι σε θέση να αποκαλύψουν την αληθινή ιστορία σχετικά με το πώς η Toujigikou τους κερδίσει . Αυτό συνέβη πολύ καιρό πριν , στις αρχές του χρόνου , όταν οι άνθρωποι και δαίμονες ζούσαν μαζί . Αυτό δεν ήταν ένα κόσμο ειρηνικό , ωστόσο, όπως τις περισσότερες φορές , θα έρθουν σε σύγκρουση για τη γη , για τον πλούτο , για την εξουσία . Ωστόσο , δεν είναι όλοι οι δαίμονες είχαν μια δίψα για εξουσία ή κυριαρχία πάνω από τα μυαλά των ανθρώπων , υπήρχε ένα μικρό δαίμονα , με μια άργιλος-όπως εμφάνιση που ήταν φιλική προς την ανθρώπινη φυλή . Τους έλεγαν Amanojaku , ή μικροσκοπικά δαίμονας πηλό . Σε αυτόν τον πόλεμο σημαδεμένη τον κόσμο , υπήρχε μια δέσμη των ειρηνικών ανθρώπων που κλιμακωτά μαζί, και όλοι τους είχαν ένα κοινό στοιχείο , την καλλιτεχνική κλίση τους . Αυτή η μικρή φυλή ήταν γνωστή για τα γλυπτά τους , τα όμορφα κομμάτια της τέχνης , θαυμάσια γλυπτά είτε ροκ ή πηλό , αλλά ήθελαν περισσότερο , επειδή ο κόσμος τους ήταν βίαιη , και όλοι είχαν την ικανότητα να υπερασπιστούν τους εαυτούς τους , που προσπάθησε να φέρει τους εργαστούν στη ζωή .
Δύο Amanojaku, δύο μικροσκοπικά Onis ταξίδευαν μαζί , ανακαλύπτοντας αυτό το τεράστιο κόσμο, η εύρεση θαυμαστά πράγματα σε κάθε γωνία, αλλά αυτό που αγαπούσε περισσότερο, ήταν αυτά τα γλυπτά από πηλό , που ήταν τόσο όμοια και τόσο διαφορετικά σε αυτούς . Ενώ ήταν πολύ μικρό και ζωντανό , αυτά ήταν τεράστια και νεκρούς . Σε αντίθεση με πολλούς δαίμονες , δεν ήταν προικισμένος με τη δύναμη να δώσει ζωή με τους δικούς τους , οι εξουσίες τους από ένα διαφορετικό είδος , που απαιτείται ένα σύνδεσμο με έναν άνθρωπο για να λειτουργήσει σωστά , αλλά τι άνθρωπος θα συνδέσει ποτέ με μια Oni ; Λαμβάνοντας υπόψη τον πόλεμο που μαινόταν για όλη τη γη . Αυτά τα δύο , τα μικροσκοπικά μοιάζει με άργιλο στοιχειά που απαιτούνται για έναν λόγο , έναν ισχυρό λόγο που θα μπορούσε να αναγκάσει έναν άνθρωπο να συγχωνευθούν με αυτές , και έτσι όλοι μαζί θα δημιουργήσουν τη ζωή , το πραγματικό γλυπτά από πηλό , που θα είναι σε θέση να περπατήσει , επίθεση και το σημαντικότερο , να τηρείτε τους πλάσμα , χωρίς αμφιβολία. Για να κάνετε καλό , πρέπει κανείς να ωθήσει το κακό να δράσει , έτσι ώστε το ζευγάρι υποκίνησε ένα ζευγάρι των ισχυρών δαίμονες για να επιτεθεί σε αποικία που γλύπτες . Στο φως της ημέρας , ένα ζευγάρι τεράστια δαίμονες , με το μαύρο, νυχτερίδα- όπως τα φτερά , τον τεμαχισμό νύχια και piercing δόντια εισέβαλαν στο χωριό και άρχισαν να σφάζουν όλους .
Οι δύο Amanojaku έσπευσαν προς τους πιο προικισμένους γλύπτη , αυτό που είχε δείξει την επιθυμία να δημιουργήσει γλυπτά που ζουν περισσότερο και μαζί παρακάλεσε τον άνθρωπο , να συγχωνευθούν με αυτές και να σώσει ο καθένας ακόμα ζωντανός . Κατά την πρώτη , ο άνθρωπος ήταν ανένδοτος , θα προτιμούσε να πεθάνει παρά να συγχωνευθούν με τους δαίμονες , αλλά ακατάπαυστη τους επαιτεία και τα ουρλιαχτά από τους ανθρώπους του άρχισαν να τον επηρεάσει προς την κατεύθυνση τα μικροσκοπικά δαίμονες ήθελαν . Τελικά , η Amanojaku τον έπεισε , και μέσα από μια ανίερη τελετουργία , που σκοτείνιασε ο ουρανός , τα ανθρώπινα και Oni έγιναν ένα. Ενώ το φως επέστρεψε , άγρυπνο βλέμμα θα δείτε ότι ο άνθρωπος ήταν σχεδόν η ίδια . Ίδια μαλλιά , ίδια τον τόνο του δέρματος , το ίδιο δύο χέρια, δύο πόδια ίδιο , τα πάντα ήταν η ίδια , αλλά δεν ήταν το απολύτως ανθρώπινο πια , ούτε ήταν ένας δαίμονας . Στην παλάμη των χεριών του , δύο στόματα είχε αυξηθεί , και αυτά ήταν τα στόματα των δύο Amanojaku , το μόνο πράγμα που είχε απομείνει από το σώμα τους . Ο άνθρωπος που ήδη ήξερε τι να κάνει , το μυαλό του ήταν γεμάτη με τις οδηγίες που προέρχονται από τους δαίμονες . Άρπαξε ένα μάτσο από πηλό και επιπλέον στόματα του κατάπιε , munching σε αυτό το υλικό και με κάθε μπουκιά , ο πηλός άρχισε να αποκτήσουν μορφή. Στιγμές αργότερα , τα χέρια του εκδιώχθηκαν δύο μικρά ειδώλια τίγρη , ότι μόλις άγγιζαν το έδαφος , άρχισαν να κυκλοφορούν και να γκρινιάζω .
Εκπλαγείτε με αυτό , ο γλύπτης επικαλέστηκε την ενέργειά του και άγγιξε δύο αιλουροειδών , και με αυτή τη δράση , το μέγεθός τους έχει αυξηθεί έως ότου ήταν γιγαντιαία σε μέγεθος . Χρησιμοποιώντας το νέο ζευγάρι του πολεμιστές , ο Oni - ανθρώπινο υβρίδιο θηρεύονται τα δύο δράστες και τους ηττημένους . Αυτή η περίοδος δεν ήταν εύκολο και δεν ήταν χωρίς πληρωμή . Στη σύγκρουση , ο γλύπτης έχασε το μάτι του και το αντικατέστησε με ένα δικό του σχέδιο , ένα από πηλό και της ενέργειας .
Έτσι βλέπετε, αυτό είναι το πώς η Toujigikou ήρθε να είναι , το πρώτο ανθρώπινο - oni υβρίδιο που άνοιξε το δρόμο για το clans ανόδου .[/spoilername]
[spoilername="Toujigikou Lore"]The Toujigikou hand mouths were always a mystical thing that puzzled many people throughout our world, however after years of searching in old, dust filled, parchments and books, I am capable of revealing the true story regarding how the Toujigikou gained them. It happened long ago, in the beginning of time, when humans and demons lived together. This wasn't a peaceful world, however, as most of the time, they would clash for land, for wealth, for power. However, not all demons had a lust for power or dominance over humans minds, there was one, tiny demon, with a clay-like appearance that was friendly toward the human race. They were called Amanojaku, or tiny clay demon. In this war scarred world, there was a bunch of peaceful people that banded together, and all of them had one thing in common, their artistic inclination. This small clan was famous for their sculptures, beautiful pieces of art, marvelously sculpted in either rock or clay, but they wanted more, because their world was a violent one, and they all lacked the ability to defend themselves, they sought to bring their work into life.
Two Amanojaku, two tiny little onis were traveling together, discovering this huge world, finding wondrous things in every corner, but what they loved the most, was those clay sculptures, that were so similar and so different to them. While they were tiny and alive, these were huge and dead. Unlike many demons, they weren't gifted with power to give life on their own, their powers were of a different sort, one that required a link with a human to properly function, but what human would ever link with an Oni? Considering the war that was raging on throughout the land. These two, tiny clay-like gnomes needed a reason, a powerful reason that would force a human to merge with them, and so together they would create life, real clay sculptures that would be able to walk, attack and most importantly, obey its creature without doubt. To make good, one has to spur evil to act, so the pair incited a couple of powerful demons to attack the sculptors settlement. In broad daylight, a pair of huge demons, with black, bat-like wings, shredding claws and piercing fangs invaded the village and began to slaughter everyone.
The two Amanojaku rushed toward the most gifted sculptor, one that had shown the urge to create living sculptures the most, and together they begged the human, to merge with them and save everyone still alive. At first, the man was adamant, he would rather die than merge with demons, but their incessant begging and the screaming from his people began to sway him toward the direction the tiny demons wanted. Eventually, the Amanojaku convinced him, and through an unholy ritual, that darkened the sky, human and oni became one. While the light returned, watchful eyes would see that the human was virtually the same. Same hair, same skin tone, same two arms, same two legs, everything was the same, but he wasn't the entirely human anymore, nor was he a demon. On the palm of his hands, two mouths had grown, and these were the mouths of the two Amanojaku, the only thing that remained of their bodies. The man already knew what to do, as his mind was filled with instructions coming from the demons. He grabbed a bunch of clay and his extra mouths swallowed it, munching on that material and with each bite, the clay began to gain form. Moments later, his hands expelled two small tiger figurines, that as soon as they touched the ground, began to move and growl.
Amazed with that, the sculptor invoked his energy and touched both felines, and with this action, their size was augmented until they were gigantic in size. Using his new pair of warriors, the oni-human hybrid hunted the two assailants and vanquished them. This bout was not easy and it wasn't without a payment. In the clash, the sculptor lost his eye and he replaced it, with one of his own making, one made of clay and energy.
So you see, this is how the Toujigikou came to be, the first one a human-oni hybrid that paved the way to that clans ascension.
-Daiki Hoshi[/spoilername]
Hoshi would smirk a bit as she finished editing it, since she would most likely make a copy for the library. "Φαίνεται πως τελειώσαμε εδώ, δεν νομίζετε;" Ayumi spoke, smirking a bit. Hoshi nodded, stretching a bit, before walking out with Ayumi.
[~Topic entered/Left - 30 minutes~]
[Daiki Hoshi]
[Yukiko Ayumi]
Translation: It seems like we're done here, do you not think?
